روز سوم‌ مهرماه‌ سال‌ 1325 در کوچه‌ غریبان‌ بازار، على‌ زاغى‌ به‌ دنیا آمد. این‌ لقب‌ را به‌ خاطر رنگ‌ روشن‌ چشم‌هایش‌ در سالهاى‌ بعد به‌ او دادند. على‌ پروین، مردى‌ که‌ تاریخ‌ فوتبال‌ ایران‌ وجهه‌ محبوب‌ترین‌ را براى‌ او درنظر گرفته‌ است، فوتبال‌ را از تیم‌ البرز تهران‌ آغاز کرد. یک‌ بار در 15 سالگى‌ همراه‌ دوستانش‌ به‌ پابوس‌ آقا امام‌ رضا(ع) رفت‌ و آنجا دعا کرد که‌ بازیکن‌ تیم‌ملى‌ فوتبال‌ شود.

بین‌ آن‌ روز تا پوشیدن‌ پیراهن‌ تیم‌ملی، یک‌ وقفه‌ 9 ساله‌ اتفاق‌ افتاد. على‌ کارش‌ را زیرنظر على‌ الهى‌ با البرز آغاز کرد اما ناگهان‌ چشم‌ها را به‌ خود خیره‌ کرد و به‌ تیم‌ کیان‌ رفت‌ و همبازى‌ قلیچ‌خانى‌ و شاگرد منصور امیرآصفى‌ شد. 13 سال‌ بعد، وقتى‌ او براى‌ خودش‌ کیا و بیایى‌ در پرسپولیس‌ پیدا کرد، این‌ دو دوست‌ البرزى‌ را به‌ پرسپولیس‌ آورد. على‌ پروین‌ در سال‌ 1346 به‌ دعوت‌ نادر لطیفى‌ به‌ پیکان‌ رفت‌ و اولین‌ رقم‌ درشت‌ را آنجا از زیرمجموعه‌ محمود خیامى‌ مدیرعامل‌ پولدار پیکان‌ گرفت.

بازیکنان‌ پرسپولیس‌ در سال‌ 48 به‌ پیکان‌ آمدند. همایون‌ بهزادی، کاشانی، برادران‌ وطنخواه، گنجاپور، کاظم‌ رحیمی، کلانی، آشتیانی، فریدون‌ معینى‌ و... سال‌ 49 آنها به‌ تیم‌ خودشان‌ برگشتند و این‌ بار دست‌ على‌ را گرفتند و با خود بردند. پروین‌ همیشه‌ محبوب‌ است‌ حتى‌ اگر 10 سال‌ کنج‌ خانه‌ نشسته‌ باشد. کاش‌ امسال‌ على‌ پروین‌ بعد از سالها، یادى‌ از على‌ الهى‌ کند، مردى‌ که‌ گوشه‌ خانه، بیمار افتاده‌ است‌ و چشم‌ به‌ مهربانى‌ دوستان‌ دارد. کاش...